N bheidh sochn in irinn go deo. sin a phl. Ar fud stire na tre seo, bonn trioblid agus coga ann

Tharr na blianta, tá neart tubaiste uafasach feicthe ag muintir na tíre seo. Gan amhras, is é an t-am a dtugtar “Na Trioblóidí” air, an t-am is measa go dtí seo. Thosaigh “Na Trioblóidí” ag deireadh na seascaidí agus mhair an troid seo thart fá tríocha bliain. Deir roinnt daoine gur chríochnaigh siad i míle naoi gcéad nócha a hocht nuair a síníodh Chomhaontú Aoine an Chéasta, ach deir cuid eile daoine go bhfuil siad go fóill ag dul ar aghaidh inar measc. Ar ndóigh, tá níos mó dóchas ag daoine anois in dhiaidh an ráiteas ón IRA ag rá gur ghéill siad a gcuid airm.

Fuair chor a bheith trí mhíle go leith duine bás i rith na tríoblóidí de réir an suíomh idirlín – . De na daoine seo, bhí cúig chéad is tríocha duine níos óige na fiche bliain d’aois. Fanann an staitistic sin i mo chloigeann go crua mar is tragóid an-mhillteanach ar fad é sin. Nil mise féin ach ocht mbliain déag d’aois – tá sé deacair le smaoineamh faoi sin ag aois chomh óg le seo. Bhí a saol ar fad roimh na déagóirí seo agus glacadh é i nóiméad i gcogadh gránna, seicteach.

Is léir go bhfuil daoine anois ag iarraidh athrú a dhéanamh sa tír seo. Ach go fóill, is cosúil go bhfuil fuath domhain ann ar na dhá thaobh. Caithfear meon na ndaoine ar an oilean seo a bheith athraithe. Sula mbeidh síochán ar an oilean seo, beidh orainn a bheith ábalta a bheith inár gcónaí le chéile go síochánta agus beidh orainn ár gcultúir éagsúla a thuiscint agus beidh orainn glacadh leo. Is Éireannaigh muid uilig, mas maith linn é nó a mhalairt – níl pointe ar bith ann le troid níos mó. Is é an rud is tábhachtaí anois go bhfaighimid ár rialtas féin agus b’fhéidir sa todhchaí, gheobhaimid saoirse iomláine ón Bhreatain agus an tír aontaithe arís.